Golven

 

Daar zit ik dan, bij het water. Het is voor de avond nog vrij warm en het zonnetje schijnt nog.

Het water heeft wel wat rustgevends. Zo op en neer, kleine golven. Een beetje net zoals emoties, gevoelens en gedachten.

Ik zit op een bankje met mijn noise cancelling koptelefoon. Deze recent aangeschaft voor meer rust. Ik moet zeggen, ik ben er erg blij mee. Nu luister ik ondertussen naar meditatie muziek terwijl ik hier zo zit en schrijf. Heel fijn. Zo kan ik gewoon even 'zijn'.

Vandaag heb ik mijn haar bruin geverfd. Ik had behoefte aan een andere kleur. Door mij haar te verven of verschillende stijlen te dragen kan ik mij uiten. Ik ben visueel ingesteld.

Gister kwam ik tot de ontdekking dat mensen met onder andere autisme een tekort/overschot hebben aan dopamine. Als ik er zo aan terug denk bij mijzelf, herken ik dat. Vooral de laatste weken, doordat ik mentaal wat minder ben, vind ik het moeilijk om dopamine te 'voelen'. Als ik geen dopamine voel, dan vind ik het moeilijker om wat te ondernemen wat resulteert in de hele dag bankhangen. In mijn hoofd weet ik wel wat ik allemaal zou kunnen doen en juist dat is overweldigend waardoor ik blijf zitten. En als ik dan wel iets ga doen, dan voel ik niet de dopamine erbij en geeft het niet echt voldoening. Soms helpt het wel zodat ik niet alleen maar serie kijk of op mijn mobiel zit. Dan ben ik wat meer uit mijn hoofd, een andere focus.

Vooral 's avonds kom ik wat meer tot leven merk ik. Dan maak ik een wandeling of ga alles staan opruimen en schoonmaken..

Net of alles ineens heel snel gedaan moet worden terwijl ik er de hele dag de tijd voor had.

In de ochtend weet ik wat ik 'moet' doen. Huishoudelijke taken, zelfzorg en ontbijten. Daarna nog wat ondernemen als ik niets gepland heb staan, is het 'probleem'.

En dan als ik wel wat gepland heb staan en iemand appt mij met 'kom je wat doen?' dan kan ik weer in paniek raken omdat ik eerst het een moet doen maar ook mee wil. 

Mijn hoofd denkt over ALLES na. Elk gesprek, detail, hoe de ander zich opstelt, appt, gedraagt, kleding.. het is zacht gezegd vermoeiend af en toe. En het is tegelijk ook mijn sterke kant.

Zo kan ik overstuur raken doordat er overal spullen liggen en mijn hoofd maakt ervan 'dat hoort daar niet' en dan komt de paniek. Het moet eerst opgeruimd/netjes zijn voordat ik verder kan. Het is net of er 1000 stemmen tegelijk aan het schreeuwen zijn en ik kan ze niet stoppen tot dat het weer netjes is. Huilen helpt om de emotie verlichting te geven. 

Ik heb weer begeleiding aangevraagd en hoop binnenkort gesprekken te hebben, zodat ze mij kunnen helpen. Ook ben ik opzoek naar een psycholoog voor psychotherapie.

Dat ik zo reageer in bepaalde situaties, maakt dat ik mij ervoor ga schamen. Doordat ik ga denken wat vinden anderen hiervan? vinden ze mij vervelend? waarom reageer ik toch altijd zo? Of denken 'dit is niet de norm'.

Laat ik duidelijk stellen dat ik weet dat alle tips en adviezen goed bedoeld zijn. Alleen, ik heb er niet veel aan. Ik kan zelf ook bedenken dat ik het kan opschrijven, loslaten, parkeren etc. Tot nu toe wat zou werken is weglopen, rustig worden en daarna terug komen. Uiteraard vind ik dat nog moeilijker. Daar moet ik aan werken.

Dit zijn dan mijn gevoelens. De ander heeft ook zijn behoeften, gedachten en gevoelens. Hoe ga ik daar mee om? Mijn intentie is niet om de ander pijn te doen en ik geloof ook dat dat niet de intentie is van de ander. We zijn anders. Als de ander het niet leuk vind hoe ik reageer op zo iets 'kleins' in de ogen van de ander en het als vervelend ervaart, wat kan ik dan doen? We kunnen het erover hebben. Is het de bedoeling dat dat opgelost word? Zo laten?

Zoveel vragen. Ik hoop er met de tijd antwoord op te vinden..

Ook krijg ik de indruk dat als je je niet oké voelt mentaal, dat dat als vervelend word ervaren door je omgeving. Ergens kan ik dat begrijpen. Ik doe het niet om je te pesten. Mijn behoeften liggen ergens anders. Is het de bedoeling om altijd 24/7 vrolijk te zijn? Dat lijkt mij ook niet gezond. Ik denk dat mensen zich ongemakkelijk voelen als je je kwetsbaar opstelt, in alle zinnen. Dat ze niet weten wat ze ermee moeten, omdat dat ze niet aangeleerd is. Dus neem je afstand van iemand die even wat minder is. Misschien neem ik zelf nu ook wat meer afstand, zodat ik verder kan met helen. Niets persoonlijks.

Groeien, ontgroeien.

Samen en toch alleen.

Ik voel vooral woede in mij door onbegrip. Maar, waarom wil ik dat anderen mij begrijpen? Het is fijn, dat zeker. Uiteindelijk is het belangrijkste dat ik mijzelf eerst begrijp. De rest volgt. Of niet. Dat is dan niet mijn probleem. En stoppen met andere te willen begrijpen of blijven uitleggen 'waarom'. Het is zoals het is. Niet meer willen pleasen. 

Zo kan ik mij ontzettend hechten aan mensen. Dieren zo ie zo. Mensen heb ik een tijd moeilijk gevonden, aangezien ze komen en gaan wanneer ze willen. Sinds NLP en Systemisch werk durf ik weer mensen toe te laten en soms voel ik weer die diepe pijn. Misschien dat dit oude wonden zijn die weer even opengehaald worden. Ik weet nu dat mensen, mensen zijn. Ze doen wat ze willen. Het ligt niet aan mij hoe de ander doet. Ik kan wel van invloed zijn op keuzes.

Alles is een proces, dit is iets waar ik doorheen moet. Ik bekijk het per moment of per dag wat lukt en schrijf elke avond over de dag en probeer 2 tot 3 keer per week te kickboksen (boks zak training of conditie). 

-

Stukje tekst van Froukje - We hebben de tijd: 

'Mag ik stilstaan in mijn jeugd

'K had me zo op dit verheugd

Nu ik het heb wil ik het niet

Want groeien kost verdriet

En groeien doet pijn

Ik groei uit mijn kleren

Ze zaten zo fijn

Maar we hebben de tijd

Minstens tot morgen

'T is stom en het spijt me

Maar ik maak me zo'n zorgen over alles altijd

En daarnaast weet ik zeker

Er komt altijd een punt dat ik denk het gaat beter

We hebben de tijd'

-