Erbij horen of gelukkig zijn met wie je bent
Mijn hele leven wil ik er al bij horen. Vanaf jongs af aan tot nu. Het ding is, hoe hard ik mijn best ook deed, ik hoorde er gewoon nooit bij. Ook nooit populair geweest. Wat niet heel erg is, omdat ik het niet fijn vindt om in het middelpunt te staan.. maar er iets meer bij horen had fijn geweest. Of in ieder geval, dat ik er vaker bij werd betrokken.
Het is nu eenmaal niet anders. Ik begrijp mensen anders, soms snap ik sarcasme of grapjes niet helemaal. Ook is het lastig als andere onduidelijk zijn. Bedoel, zeg duidelijk wat je wil/bedoeld. Wel zo prettig. Waar ik mij ook aan stoor is het als mensen bijvoorbeeld iets tegen mij zeggen of met mij afspreken, om het vervolgens weer te wijzigen. NIET DOEN A.U.B.. irritatie level 100..
Dus ik val er gewoon duidelijk buiten. Prima, dat moet ik maar accepteren. Hierdoor vindt ik het soms prettiger om dingen alleen te doen, zodat ik niet aan iemand vast zit -en hun niet aan mij- zodat ik weg kan gaan wanneer ik wil.
Alhoewel, het voelt wel kut. Als er een grote groep is waarbij ik maar een paar mensen ken (of maar 1 iemand) dan voel mij zó ongemakkelijk. Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus zeg ik maar niks. Wanneer ik wel wat zeg, is dit vaak het verkeerde. Ja dan vindt ik dat ik beter niks kan zeggen en soms even lachen en knikken is prima (in mijn ogen).
Het voelt beter om alleen te zijn dan, om de dag door te brengen met iemand waarbij ik mij niet op mij gemak voel en dat het mij moeite kost.
Liefs,
Mij
Reacties
Een reactie posten