Vriend(jes)

Vanaf de basisschool had ik al verschillende 'vriendjes'. Op de basisschool kan je ze niet echt zo noemen, maar ik weet ook niet hoe ik het dan moet noemen.

Ik ging vaker om met jongens dan met de meiden. Omdat ik toen al vond dat meiden teveel drama veroorzaakte. Nu ga ik juist meer om met meiden.. en heb de grootste lol. ironisch, niet?

Maar goed, om terug te komen op mijn 'vriendjes'. Ze waren allemaal tijdelijk, ik heb er geloof ik 3 op de basisschool gehad en zij vonden allemaal dat ik raar was. Vandaar dat het stuk liep, gok ik. Op de middelbare school had ik 2 vriendjes en dit waren beste vrienden, met de nadruk op waren.. ik denk dat het gedeeltelijk door mij is gekomen dat het geen beste vrienden meer waren. Oeps.. sorry..

Het begon met een vriendje in de 1e klas van de middelbare, dit ging redelijk snel uit en ik vond zijn beste vriend wel leuk dus toen kreeg ik wat met hem, en dit was best een lange relatie van bijna 4 jaar. Dit is uitgegaan omdat ik niks meer voor hem voelde, en -dit is extreem lullig- ik had nog altijd gevoelens voor die andere jongen. Dus toen het na 3+ jaar uitging met die ene, ging ik weer verder met die ander.. maar na een paar maanden werd het snel duidelijk dat wij elkaar niet begrepen. Dat krijg je als je allebei autisme hebt.. daardoor kwam ik erachter om nooit meer iemand te daten die ook autisme heeft. Duurde wel 18 jaar. Foutje maken kan hé.

Op het MBO had ik weer een tijdelijk vriendje. Ik zat toen niet lekker in mijn vel, dit is dan ook snel uitgegaan. Wij hadden ook totaal andere interesses. Ook heb ik op Tinder gezeten. Veel jongens wilde alleen maar sex.. beetje jammer weer. Ik had wel -weer- een tijdelijk vriendje via tinder. Hij vond dat autisme een 'ziekte'. Daar was ik het niet mee eens.. dus dat duurde niet lang. 

Na dit allemaal snap ik best dat je mij een slet, hoer of wat dan ook vindt. Als ik dit zo schrijf (of terug lees) zou ik dat ook denken. Maar aan de andere kant denk ik ook, als dit een jongen zou zijn, dan zou je het vast normaal vinden. Ik heb er zeker van geleerd, want ik wist niet wat mijn grenzen waren en meestal had ik meer een relatie voor de gezelligheid, of ik durfde geen nee te zeggen want ik vond het zielig voor de ander. 

Uiteindelijk is het goed gekomen -gelukkig- en heb ik iemand leren kennen via tinder -ja, het kan toch echt- die super lief is, mij begrijpt en waarbij ik alles kwijt kan. Ondertussen zijn wij 5+ jaar samen en sinds een paar weken hebben we een huis. 

Liefs,

Mij