En wat nu?

Ik ben erachter gekomen dat ik mij eigenlijk continu down voel. Die gevoelens zijn er altijd. Het maakt niet uit wat ik doe, de blijheid is tijdelijk. 

Er zijn dagen dat ik echt meer mijn best moet doen om blij te zijn, dan moet ik naar dingen zoeken. De ene dag voel ik mij beter dan de andere dag.

Ergens dacht ik een tijdje dat het voorbij was, alleen ik voel het op de achtergrond nog steeds. Het is ook het vele nadenken over alles. 

Wil ik dit leven? Kan het anders? Hoe zie ik mijn leven voor mij? Waarom is deze maatschappij zo? Waarom zijn mensen zo onaardig naar elkaar? 

Ik ben van mening dat wij mensen de aarde verpesten in plaats van mooier maken. Ik hou van de natuur en alle dieren.

Maargoed.. ik kan alleen mijzelf veranderen, de situatie anders bekijken, anders reageren. Dat blijf ik doen, maar waar ligt die grens dan? Moet ik zolang blijven buigen tot ik niet meer kan? Zodat een ander geen last heeft?

Ik weet het ook allemaal niet. Er moet van alles, tegelijkertijd ook niet, maar toch weer wel want anders hoor je er niet bij. Fucking vermoeiend.

Dan denk ik, dan hoor ik er toch niet bij? Alleen, dan voel ik mij weer alleen. Want natuurlijk wil ik mee doen. Hartstikke gezellig. Maar ik ben zovaak alleen geweest dat ik ervoor kies om alleen dingen te ondernemen zodat ik de ander niet tot last ben en mijn eigen plan kan trekken. 

Laatst deed ik mee met een skateles en er kwamen allemaal gevoelens boven van vroeger. Het deed mij denken aan gymles. Ik kon toen al niet het tempo bijhouden van klasgenoten en had altijd meer uitleg nodig. Dat merkte ik tijdens de skateles gelijk.

De onzekerheid, onduidelijkheid.. zo naar was dat. Ik deed wat ik kon. Als ik alleen skate ga ik lekker, maar toen leek het wel alsof niks lukte. Uiteindelijk was het wel gezellig en heb ik wel wat geleerd! 

Het is misschien een paar keer mee doen en dan zal het beter gaan.

Waar ik ook mee zit is connectie met anderen. Ik ervaar geen 'diepe' connectie met anderen. 

Als kind al veel meegemaakt. Op het moment dat ik vrienden maakte, kon ik ze ook moeilijk loslaten. Dan wilde ik alleen maar met hun afspreken. Na jaren weet ik nu dat niet zo hoort. Maar telkens als vrienden weggingen, voelde ik een afwijzing. Dus nu vind ik het heel moeilijk om een echte connectie aan te gaan, want ja, hoelang blijven ze?

Ergens ervaar ik alleen echte connectie met mijn kat. Als ik er niet meer zou zijn, zou ik het erg vinden voor mijn kat. Misschien heel heftig maar dat is nu wel hoe ik het ervaar.

Wat nu?

Laten we het zien. Geen verwachtingen. Gewoon leven. Er zijn. Praten. ♥️

Liefs,

Mij