Fuck it, ik ga ervoor


Aangezien ik weer wil leven in plaats van overleven, wil ik dingen ondernemen, doen, ervaren, zien en voelen. 

Van de week al naar een klimpark geweest dat 22 meter hoog was en dat vond ik ge-wel-dig, want ik merk dat ik me dan echt levendig voel en doordat ik me aan het focussen ben en fysiek bezig ben, zit ik ook niet zo in mijn hoofd. Nee, ik heb geen hoogtevrees. Ik hou wel van wat avontuur en spanning. 

Er kwam echt heel erg naar boven dat ik dit soort dingen vaker moet doen. Of, in ieder geval dingen waarvan ik energie krijg. Een tijd lang kreeg ik dat nergens meer echt van. Nu steeds beetje bij beetje komt het weer terug. Het is ook leuk om te leren en ontdekken wat ik leuk vind. 

Het leven zie ik als groot experiment en deze gedachtegang maakt dat ik het leven makkelijker minder serieus kan nemen. Er zijn serieuze zaken, dat ook. Maar soms.. mag dat van mij echt wel wat minder. Alhoewel ik alles in mijn leven analyseer (hallo brein). Ik ben al bezig met wat meer los te laten, want ik leef nu en ik weet niet wat er later gebeurd. 

Dus wat zeggen we dan? Fuck it!

Oké, even context voor jullie; ik heb een nieuw luisterboek van John Parkin 'fuck it: loslaten, ontspannen en gelukkig zijn'. Aanrader.
Je hebt geen grip op het leven. Alles wat je betekenis geeft daar hecht je je aan. Dat is wat ik o.a. ervan heb meegekregen. Ik moet het nog verder luisteren, maar ik heb er nu al veel aan, wie weet jij ook.

Met deze gedachten ben ik met een vriendin naar Vroeg Pieken geweest. Lekker dansen op muziek. Het was niet heel groot. Ik had wel eerst met haar goed gecommuniceert met wat we beide verwachten van elkaar, dat was heel fijn vond ik. Zij gaat vaker uit en voor mij is dit onbekend terrein. 

Ik zou dit normaal niet zomaar doen en ik vond het ook een beetje spannend. Het was goede spanning. Ook omdat ik wist dat ik met een vriendin was die mij begreep en het echt niet erg was als ik weg zou willen of af en toe naar buiten wilde mocht het teveel zijn qua geluid of drukte (prikkels).

We waren er rond 20.30 en bleven tot 00.00 uur. Ik had dit ook niet van mezelf verwacht en ik ben geen een keer naar buiten gegaan. Het was eerst redelijk rustig en hoe later, hoe meer mensen. Wij stonden achterin en daar was eigenlijk niemand, dus fantastisch.

Voordat ik er heen ging had ik al goede voorbereidingen getroffen. Als in loop earplugs mee zodat het geluid dempt en ik had mijn koptelefoon mee met noise canceling voor het geval dat. Ik heb wel heel even mijn koptelefoon op gehad, alleen ik werd aangestaard dus had ik hem afgezet en mijn loop earplugs gepakt. 

Oké, aan de ene kant snap ik dat het 'vreemd' kan zijn om iemand met een koptelefoon op te zien als je uitgaat. Maar aan de andere kant, als iemand dat nodig heeft i.v.m prikkels, moet dat prima zijn lijkt me. Of ik moet me er niks van aantrekken en gewoon doen. Volgens mij ben ik dan meer met de ander bezig terwijl zij mij allang weer vergeten zijn.

De eerste tijd heb ik vooral om me heen staan kijken, mensen in me opnemen, alles analyseren. We hadden cola gehaald. Het is erg interessant om te zien hoe mensen 'veranderen' van stijfjes in hun lijfjes naar losjes met de bosjes (billen, maar ik wou rijmen). Iedereen was lekker bezig met dansen of praten. 

Beide hebben we ook lekker staan dansen. Er stond een grote tafel en daar was ik even op gaan zitten en er kwam een man naar me toe en die vroeg waarom ik een koptelefoon mee had. Ik legde het uit en daarna zei hij dat ik 'een hele mooie vrouw ben' en wenste hij me nog een fijne avond. Dit zag ik niet aankomen, maar mijn ego was gestreeld hoor.

Weet je wat ik telkens dacht?
Ik zeg altijd dat ik niet van drukte en harde geluiden hou, er niet tegen kan. En ergens klopt dat ook. Alhoewel ik er nu steeds meer achter dat ik dansen/uitgaan wel leuk en gezellig kan vinden, mits ik weet dat ik weg kan, dat er een uitgang is, dat ik mijn noise canceling koptelefoon op kan zetten, mijn loop earplugs kan gebruiken, er rustige plekjes zijn en vooral: dat ik met iemand ben die dit oké vind. Die het het oké vind dat het wat langzamer kan gaan, omdat ik moet wennen. 

Dan nog hoeft dit niet elk weekend want het kost ook veel energie en geef ik de voorkeur aan andere rustige dingen om te doen. Afwisseling is wel leuk!

-

Het stukje van dat ik een uitweg fijn vind als het teveel word of druk is met mensen (lees vorig stukje), kan ik ook toepassen op mijn werk.

Ik heb regelmatig met drukte dat ik overspoeld word met werkzaamheden en vragen.
Als het dan druk is in de winkel met veel klanten, dan voelt dat soms alsof ik gevangen zit en dit beangstigd me enorm en dat uit zich in paniek. Zo ie zo ervaar ik dit gevoel snel. Ik denk dat ik mezelf moet herinneren aan 'ik kan naar de kantine/magazijn als het niet gaat, als het teveel word. ik zit niet gevangen en ik kan weg van deze situatie'. 

Waar het ook te maken mee heeft is dat ik me veilig moet voelen. Als ik me niet veilig voel, dan wil ik weg, voel ik me ongemakkelijk. Op werk zijn er collega's waarbij ik me veilig voel, alhoewel dat ook niet iedereen is en vertrouwen heb ik ook moeite mee, door omstandigheden op het moment. Ik ben zeker anders naar werk gaan kijken.

Eigenlijk is het vooral erg belangrijk om vertrouwen te hebben in mijzelf en dat ik wéét wat ik nodig heb en daarnaar handel. 

'een fout is gewoon een ander perspectief!'

-

Zo, hopelijk zet het je toch nadenken, inzichten of maakt het je aan het lachen om hoe mijn brein werkt. Ik lach er zelf wel om, hoor. 



Reacties

Populaire posts