Gevangen in verwachtingen, bevrijd door humor

Ik zie het leven niet heel serieus, maar eigenlijk neem ik dingen wel serieus en letterlijk. Ah ja, lekker logisch weer brein! Mijn humor is soms een beetje kapot zeg ik dan, als ik weer een foute opmerking maak. Terwijl dat heus niet zo is, ik zie er de humor gewoon van in en dat deze toevallig wat 'duister' is, tja dat is dan maar zo. Net even een andere draai geven aan het leven.

Ik weet wel dat niet iedereen mijn humor kan waarderen, dus voor deze mensen zal ik proberen mij in te houden, maar kijk niet zo zuur als mij wat ontglipt. Het is niet serieus! (knipoog).

Mocht je geen idee hebben wat duistere humor inhoudt, google is je beste vriend maar ik heb wel even Wikipedia voor je geraadpleegd!

'Zwarte humor is een vorm van humor, gebaseerd op het leed van anderen (of op het eigen leed) met als doel te spotten en te amuseren. Hierbij is er een zekere overeenkomst met het (psychologisch) cynisme, waarbij een negatieve houding tegenover (een deel van) de maatschappij tot uiting komt.'

Als je met humor alles bekijkt, is het leven best grappig. Je word geboren, je ouders bepalen hoe je heet (hallo ik wil dit zelf bepalen, waar is mijn keuze?), je gaat naar school, gaat werken, bouwt een leven op, gaat dood. Wat je verder doet is aan jou en je 'moet' eigenlijk ook aan alle 'eisen' voldoen. Oké, deze 'eisen' leggen we voor een groot deel onszelf op, want het enige wat moet is ademhalen.. hoop ik. 

Maar.. zelfs dat ademhalen doen we onbewust — dus zelfs dát hebben we uitbesteed aan ons zenuwstelsel. Lekker makkelijk, niet?

Je wordt geboren zonder handleiding en de eerste beslissing over jouw leven?
Die maken je ouders voor je. Je naam. Hopelijk iets normaals, maar met pech zit je voor altijd vast aan een combinatie van letters die klinkt als een IKEA-kast! 

Daarna ga je naar school. Waar je leert hoe je moet zitten, luisteren, presteren en vooral: hoe je jezelf in een vorm perst die past in een systeem dat ontworpen is voor mensen die 'normaal' zijn, maar niemand weet wat dat eigenlijk betekent. Niemand is normaal.

Dan ga je werken, want geld moet rollen, tenzij je onderaan de trap begint, dan rolt het geld vooral van je weg. Je bouwt een leven op, wat dat ook moge betekenen en als je geluk hebt, vinden mensen je “goed bezig”.

Ondertussen probeer je te voldoen aan de eisen:
succesvol, sociaal, zelfstandig, stabiel. Liefst met een beetje yoga, mindfulness en een huisplant die nog leeft. Maar niemand vertelt je dat die eisen fluisterend in je hoofd zijn geplant door reclame, opvoeding en onuitgesproken verwachtingen.

En als je daar dan een keer uit stapt, omdat het niet meer bij je past, als je zegt: “Sorry, ik wil gewoon ademhalen vandaag,” dan zegt de maatschappij: “Hm, daar is een etiket voor. Misschien een traject. Of medicatie. We kijken wel even.”

Maar hé! het enige wat écht moet, is ademhalen. En zelfs dat gebeurt vanzelf.
Dus misschien is de grap wel… dat we al die andere dingen erbij verzonnen hebben. 

-

Zo, ik hoop dat je 'm weer leuk vond! 

Dankjewel voor je tijd!