Ik bleek grenzeloos

Ik voel mijn grenzen niet. Vaak pas achteraf, en dat is best onhandig!

Op het moment zelf voel ik mij goed, en is er niks aan de hand, tot ik kan rusten (als dat al lukt) en

dan komt alle moeheid eruit. Alhoewel ik vaak niet eens rust (want ontspannen, hoe doe je dat)

en gewoon door ga omdat ik het niet voel. Ik ben mij niet bewust van hoe het voelt qua grenzen.

Dus zodra het te veel wordt, raak ik geïrriteerd en raak ik vervolgens emotioneel om 1 (klein) ding

(overprikkeld).

Daarbij heb ik ook geen idee wat mijn behoeften zijn. Ik vergeet regelmatig te drinken, of ga veel te laat naar de wc. Vaak zet ik al het andere als prioriteit op mijzelf, dan nog even dit, en nog even dat. Als je je behoeften niet voelt, niet weet wat je wilt en je niet weet wat je grenzen zijn.. is het niet zo gek als je je verliest in wat anderen van je verwachten.

Wat zijn grenzen? Tegenwoordig is chatgpt mijn hulpbron, dus hier een kort overzicht:

Volgens chatgpt zijn grenzen de mentale, emotionele, fysieke en soms spirituele 'lijnen' die aangeven wat voor jou oké is en wat niet. Ze geven aan:

• Wat je wel of niet wilt doen
  
  

• Hoe je behandeld wilt worden
  
  

• Hoeveel energie of tijd je kunt geven
  
  

• Wat je aankan, mentaal of lichamelijk

Je grenzen zorgen er dus voor dat je jezelf beschermt, en dat je in balans blijft. 

En hoe voel of merk je dan je grenzen? Door te VOELEN en dit vind ik dus heel moeilijk. Mensen met autisme verwerken emoties anders en ik weet vaak niet eens te benoemenwelke emotie ik voel. Maar, dat ben ik aan het leren.

Ik zit ontzettend veel in mijn hoofd, vandaar dat ik regelmatig aan yoga doe (vrijwel elke ochtend of tussendoor), een loopband heb aangeschaft om meer te bewegen en ik in mijn lichaam ‘zak’, heel vaak op mijn ademhaling aan het letten ben, en elke keer probeer te voelen wat er zich afspeelt in mijn lichaam en dit kan benoemen.

Je grenzen voel je in je lijf en emoties. Hier zijn wat signalen:

• Je voelt onrust, druk of stress opkomen
  
  

• Je gaat ja zeggen terwijl je eigenlijk nee wilt zeggen
  
  

• Je merkt dat je geïrriteerd of overprikkeld raakt
  
  

• Je voelt dat iets je energie kost, terwijl je al moe bent
  
  

• Je ademhaling wordt oppervlakkig of snel
  
  

   Signalen dat je over je grens bent gegaan:

• Je voelt je uitgeput, leeg of zelfs misselijk
  
  

• Je krijgt hoofdpijn, spanningsklachten of voelt je ziek
  
  

• Je bent snel emotioneel of reageert fel
  
  

• Je krijgt spijt, boosheid op jezelf (“Waarom zei ik geen nee?”)
  
  

• Je trekt je terug of sluit jezelf af

Deze punten zijn allemaal heel herkenbaar voor mij, ik ben ontzettend vaak over mijn grenzen heen gegaan. Het is een leerpunt, een leer proces.

Hoe leer je je grenzen kennen?

• Let op je lijf. Word je onrustig, krijg je buikpijn of hoofdpijn bij iets?
  
  

• Observeer situaties waar je achteraf spijt van had — wat gebeurde er?
  
  

• Oefen met kleine "nee's". Kijk wat er dan gebeurt.
  
  

• Gebruik een dagboek of notities om na te gaan wat je energie geeft of juist kost.
  
  

• Vraag je af: "Wil ik dit echt, of doe ik dit om iemand anders tevreden te houden?"

Weet je wat het is? Grenzen stellen is in theorie zelfzorg, maar in de praktijk kan het voelen als een risico op verlies. Want zo ervaar ik dit. Ik ben zó bang om iemand te verliezen zodra ik mijn grenzen aangeef, terwijl het alleen maar goed is om voor mezelf te zorgen! 

Mijn karakter houdt van harmonie en is ontzettend gevoelig voor sfeer / de omgeving. Ik ga niet goed op conflicten, hou mij in zodat ik de ander niet kwets, wil de ander helpen waar nodig (en zo ga ik dus weer over mijn grens heen), gevoelig voor de verwachting van anderen, afwijzing/kritiek komt keihard binnen en weet niet goed wat IK nou eigenlijk wil. Dus, ik pas me continu aan wat de ander wil. Want als ik altijd ja zeg en mee beweeg, dan word ik gezien als makkelijk in de omgang, aangezien ik toch alles prima vind. 

Het heeft me veel gebracht om steeds maar aan te passen (aan de ander). Als de toon in de stem ook maar enigszins afwijkt, dan is het bij mij al 'oh, laten we dan toch maar doen wat jij wilt’. Ik bedoel, ik volg wel als een trouw hondje en zo kom ik ook ergens. Tja, als ik toch niet weet wat ik nou wil, kan ik net zo goed meegaan met de ander, toch? 

Ik ben dus best gevoelig van aard, maar dat maakt niet dat mijn zachtheid/gevoeligheid/kwetsbaarheid een zwakte is.. want wie ik ben, past precies bij de plek waar ik mezelf niet hoef in te krimpen. Wie bij me blijft als ik eerlijk ben, is iemand bij wie ik mezelf mag zijn.

Ik vind het wel doodeng om mijn grenzen aan te geven, vooral omdat het risico op verlies ontstaat. Maar ik moet onthouden dat alleen de mensen blijven die hier oké mee zijn. Wie dan mijn leven verlaat, hoort dan niet langer bij mij en dan is iets wat ik zal moeten leren loslaten. Door de pijn er te laten zijn en dat te doorvoelen, zo kan ik het loslaten. Dan zal ik vooral laat ze en laat me moeten denken. En ook: 'Soms ontstaat er pas rust als er beweging is geweest'. 

Weet je wat die grenzen stellen ook zo verwarrend maakt? Mensen denken er eerst op één manier over, geven dit aan en vervolgens door wat ze meemaken is het weer anders. Wat ik eruit opmaak, is dat grenzen dus verleggend zijn. Het verschilt wel per persoon merk ik. Of ik geef wel mijn grens aan (of ik zie dit bij een ander gebeuren) en er wordt compleet niks mee gedaan, overheen gelopen, genegeerd of ze gaan ermee aan de haal en ze vinden er wat van! Bijzonder, hé? 

Dit zorgt voor heel veel onduidelijkheid in mijn hoofd. Want wat wil je nou?! (ja, ik weet dat mensen van gedachten mogen veranderen, wel om gek van te worden).

-

Ik had afgelopen tijd nog andere inzichten die ik wil delen met jullie, wat korte stukjes:

Verwachtingen zijn vooral logica, eerdere ervaringen of wat er sociaal verwacht wordt. Dus je vormt een gedachte over hoe je verwacht dat iets gaat lopen en vervolgens raak je teleurgesteld dat het anders loopt. Bijvoorbeeld: je verwacht dat iemand er om een bepaalde tijd is, en als dit niet gebeurt, voel je je geïrriteerd. 

Terwijl verlangen vooral persoonlijk is en emotioneel. Het komt vanuit een behoefte of wens, zonder dat er een uitkomst aan verbonden zit. Verlangen geeft ruimte voor mogelijkheden en aanpassingen (flexibel). Bijvoorbeeld: je verlangt naar verbinding met iemand, en die kan op verschillende manieren tot stand komen. Niet enkel door stiptheid. 

Zie je het verschil? Bij een verwachting hecht je meer waarde aan de 'tijd' (controle en structuur) en bij verlangen eerder aan het gevoel als in 'verbinding'.

-

Mijn hoofd houdt van controle, maar mijn lichaam niet. 

-

En onthoudt ook dat iedereen zijn eigen kijk op de wereld heeft, op alles wat hij ziet en ervaart. Dat komt deels door wie je in essentie bent, je karakter (je kern) en deels door opvoeding, omgeving en wat je meemaakt. Dus als iemand je de huid vol scheld of wat dan ook, het heeft waarschijnlijk niet zozeer iets met jou te maken!  Of je moet wel echt een shithead zijn ;).

Als laatste nog even deze, uit het boek Fuck it: ‘Als niets er toe zou doen, dan zou je uiteindelijk helemaal geen mening hebben. Je zou alleen maar reageren op de situaties die zich voordoen. Als dingen minder belangrijk voor je worden, veranderen je meningen waarschijnlijk ook.’